Osmanlı yönetimine geçmesin den sonra kasaba sosyal ve ekonomik yönden gelişmeye başladı.1540 yılındaki vergi geliri toplamı 86.500 akçe iken 1560 yılında bu rakam 106.251’e ulaştı. Sanayi işletmeleri arasında dericilik, mum, bez imalatı, boyahane, yapağı dokumacılığı başta geliyordu. Pazar vergi gelirlerinden kasabada canlı bir alışverişin yapıldığı anlaşılmaktadır.Bunun yanında tahıl ürünlerinin de ticareti yapılıyordu.Nitekim bu sıralarda kasabada bir Pazar yeri ve çalışır vaziyette 193 dükkan bulunmaktaydı. Kasabada XVI. Yüzyılda üç cami, dokuz mescit, iki medrese on zaviye, bir hamam, yirmi değirmen mevcuttu. Kırsal kesimdeki ahalinin geçim kaynağını hayvancılık ve tahıl ürünleri oluşturuyordu. Türkmen boy ve aşiretlerinin yoğun bir şekilde görüldüğü Elbistan’da halkın çoğunluğu konar göçerlerden teşekkül etmekte ve kazada otuz beş yaylak, beş koru ve birçok mera ve çayır alanı bulunmaktaydı.XVI. yüzyılda Anadolu’da görülen karışıklıklar ve ayaklanmalarda Elbistan bir korunma ve sığınma yeri oldu.1608’de meydana gelen isyanların elebaşısı Kalender oğlu Mehmet Paşa ile arkadaşları maiyetleriyle beraber Elbistan’da toplanmıştı . Göksun yaylasında Kuyucu Murat Paşa ile yaptıkları şiddetli çarpışmadan Elbistan’da etkilenmişti. Yöre XIX. Yüzyılın ortalarına kadar büyük yolların uzağında olması dolayısıyla asayişsizlik içinde kaldı. Bu sebeple sosyal ekonomik yönden pek fazla gelişemedi.XIX. yüzyılda ekonomik gücü azaldı hatta XVI. Yüzyıldaki seviyesinin altına indi. Bölgenin tamamına yakın bölümünde Türkmen aşiret ve boylarının bulunması, bunlar arsında meydana gelen mücadeleler bazı köy ve mezraların tahribine yol açmıştı.

      Elbistan, XIX. yüzyılda ya doğrudan Maraş’tan tayin edilen valiler veya onların yerli eşraf arsından seçtikleri mütesellimler tarafından idare edildi. 1847 ‘de mütesellim olarak tayin edilen Kara Bekir zade Ahmet Ağa Elbistan ve yöresini eşkıyadan temizledi. Daha sonra müteselliliğin kaldırılmasıyla Elbistan müdürlük haline getirilmiş,ardından da kaymakamlık olmuştur.XIX.yüzyılın sonlarına doğru yöredeki Ermeni isyanları Elbistan’dan gelen gönüllüler tarafından bastırıldı.Milli Mücadele döneminde Maraş’ın kurtarılmasında da Elbistan gönüllülerinin önemli rolleri olmuştur.

     XX. yüzyılın başlarına kadar değerli alimler yetiştiren Elbistan’da bu sıralarda rüşdiye, ibtidai ve sıbyan mektepleri yanında gayri Müslimler için de okullar, ayrıca beş medrese, bir kütüphane yer almaktaydı. Şehirde on bir Camii, üç Mescit, üç Kilise, 335 dükkan, bir hamam, bir bedesten,dokuz fırın ve yedi han bulunmaktaydı. Kasabada boyahane, tabakhane de mevcut olup aba,bez ve kilim dokumacılığı ön plandaydı, demircilikte önemli yer tutuyordu.

        Cumhuriyet Dönemi

      Cumhuriyet’in ilanından sonra Elbistan Maraş vilayetine bağlı bir kaza merkezi oldu ve 1970’li yıllara kadar küçük bir kasaba olarak kaldı.Cumhuriyet ‘in ilk sayımında (1927) 6.456 olan ve 1935 sayımında 6.365’e düşen nüfusu 1950’de 7.547, 1960’da 10.282 olarak tesbit edildi.1970 den sonra tarım ve hayvancılık sektörünün desteklenmesi ve Afşin-Elbistan Termik Santrali’nin yapılmaya başlanmasıyla birlikte şehir sosyal ve ekonomik yönden gelişme gösterdi. 1984’de santralın faaliyete geçişiyle nüfusta artış meydana geldi. 1985’te 48.756 olan nüfusu 1990’da 54.741 e ulaştı.

     Yüzyıllar boyunca uğradığı tahribat sebebi ile Elbistan’da pek fazla tarihi eser bulunmamaktadır. Şehirde Ulu Camii ile birlikte Himmet Baba türbesi ve ilçe sınırları içinde harabe halinde altı kalenin kalıntılarıyla Kale köyünde bir tepe üzerinde kurulmuş olan Kız Kalesi yer almaktadır.